Çelikten þiþler aldým güzel bir kafes ördüm
Sýrma iþli tül taktým hislerimi sakladým.
Mehtaplý gecelerde tülü çektim ben gördüm
Elimle dut yedirdim sesini yasakladým.
Yaþayacak özgürce sessizce kafesinde
Yalnýz ben kalacaðým gül kokan nefesinde.
Yazdýðým þiirleri tutuþturdum sobada
Süzülen dumanlarý ciðerime çekerek
Ben de biraz üzüldüm sanýrým ki soba da
Söndürmeye çalýþtým gözyaþýmý dökerek.
Ne için öfkeliydim her dizesi emekti
Geçmiþten gelen sesler birer aný demekti.
Gecenin kadifesi sararken yanaðýmý
Susuþlara soyunan tükenmez haykýrýþým
Ýçimdeki ezgiler öperken dudaðýmý
Hicran fýsýltýsýyla bitmemiþken yarýþým
Kâðýtlara dökülen umudun çisesiydi
Þiirlerim ruhumun ipek elbisesiydi.
Þiirler yazýyordum esasýnda öyküsüz
Eller öykü uydurup üstüme yamaladý
Sebep sordum sustular tabi onlar çünküsüz
Bir kaçý cevap verdi biraz da saçmaladý.
Eðrelti tebessümler gizliydi dizelerde
Kayýp kalem çýkacak belki mucizelerde.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
AFFET BABA DESEM Kİ... KARA GÖZLÜM RİCA EDERİM BAYIM YAKARIŞ SAÇLARIN, AH O SAÇLARIN! HEY BİNGÖL, YAYLA DERE! SARMAŞIK VEZN-İ AHAR MEHMET’İM