Karanlığa Serenat

Sen gittin gideli
Ne gözlerdeki þavk
Ne de dudaklardaki tebessüm

Dindirmiyor içimin sýzýsýný…

***

martýlar çýðlýk çýðlýða
sokak lambalarý loþ bir koridor
sokaklar ýþýk seli hýnca hýnç insan

kalabalýklar içinde yapayalnýzým
sen yoksun ya
asla geçmeyecek bu ýzdýrap

siluetim gecenin
karanlýðýnda beyhude turlar atacak
kýyýlara vuran dalgalar uðultu eþliðinde
zihnime çarpacak

say yýldýzlar kadar kederlerimi
gör yusuf gibi kuyulara mahkum ruhumu

Ya sen,, aklýmdan neden çýkmýyorsun
sen hâlâ anýlarýmý besleyen güz mevsimi

sokaklarda avaz avaz aðlarken rüzgar
sense kuytu gönüllerde yalnýz aðlayan
kendi kendinle sarmaþ dolaþsýn yine

gecenin ayaz gölgelerini öpüyorsun
alev rengi dudaklarýnla
öp karanlýðý öp kötülüðü buðulu gözlerinle

kuzgun kanatlarýnda çýrpýnan ruhun
öylesine karanlýk ki ruhsuz seviþmelerin
mehtap þavkýný gölgeliyor buz gibi bakýþlarýn….




Suskun//
Sosyal Medyada Paylaşın: