Karanlığa Serenat
Sen gittin gideli
Ne gözlerdeki þavk
Ne de dudaklardaki tebessüm
Dindirmiyor içimin sýzýsýný…
***
martýlar çýðlýk çýðlýða
sokak lambalarý loþ bir koridor
sokaklar ýþýk seli hýnca hýnç insan
kalabalýklar içinde yapayalnýzým
sen yoksun ya
asla geçmeyecek bu ýzdýrap
siluetim gecenin
karanlýðýnda beyhude turlar atacak
kýyýlara vuran dalgalar uðultu eþliðinde
zihnime çarpacak
say yýldýzlar kadar kederlerimi
gör yusuf gibi kuyulara mahkum ruhumu
Ya sen,, aklýmdan neden çýkmýyorsun
sen hâlâ anýlarýmý besleyen güz mevsimi
sokaklarda avaz avaz aðlarken rüzgar
sense kuytu gönüllerde yalnýz aðlayan
kendi kendinle sarmaþ dolaþsýn yine
gecenin ayaz gölgelerini öpüyorsun
alev rengi dudaklarýnla
öp karanlýðý öp kötülüðü buðulu gözlerinle
kuzgun kanatlarýnda çýrpýnan ruhun
öylesine karanlýk ki ruhsuz seviþmelerin
mehtap þavkýný gölgeliyor buz gibi bakýþlarýn….
Suskun//
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.