Biz bu yola çýkarken toplanmýþtý bulutlar
Daha ilk adýmlarda kaybolmuþtu umutlar
Önümüz kar, fýrtýna, peþimizde aç kurtlar
Üstümüze çýð düþtü, daha nereye kadar
Sineme gam yükünü ilmek, ilmek ekledim
Kimi gün düþtü beden, kimi gün itekledim
Açmadým gözlerimi o sabahý bekledim
Yüreðimde dem piþti, daha nereye kadar
Deli kana olgunluk tohumu ekilmeden
Ayaklarým üstünde doðrulup dikilmeden
Sonbahar yaðmurunun sularý çekilmeden
Yol menzile eriþti, daha nereye kadar
Gündüzleri el alýr, geceler bana düþer
Umutlar tükendikçe kollarým yana düþer
Elim açýkken göðe, dilim isyana düþer
Sözüm özle çeliþti, daha nereye kadar
Ha bu gün, yarýn derken hep kendimi avuttum
Huzur denen yitiðin eþkalini unuttum
O kadar sevmiþtim ki kem sözlerini yuttum
Sabýrla gönül þiþti, daha nereye kadar
Boþa geçiyor zaman akýlsýz olunca baþ
Gençlik nerede bitti elliye dayandý yaþ
Mutluluðun peþinden koþarken usul, yavaþ
Hüsran yine yetiþti, daha nereye kadar