Ýmanýn evi kalpler þimdi fitneyi yuvasý, Nasýl bu hale geldik, farkýna varamadýk? Hani büyük olurdu Müslüman’ýn davasý? Kapandýk içimize, kabuðu kýramadýk.
Kuran “OKU” dedikçe beddualar okuduk, Fitnenin tezgahýnda kefen bezi dokuduk, Yaþlý bir çýnar gibi en sonunda kuruduk, Özümüzü yitirdik, yarayý saramadýk.
Gönül huzuru ile bir ekmek yiyemedik, Birliðin kýymetini biz niçin bilemedik? Araya nifak girdi; asla “BÝZ” diyemedik, Hak’ka verilen sözün ardýndan duramadýk.
Mutlaka her Müslüman kendiyle yüzleþmeli, Yüze takýlan maske birer, birer düþmeli, Cerahatler var ise; neþter ile deþmeli, Suçumuzu gizledik, dýþarý vuramadýk.
Bizler gizlesek bile, Yaratan bilir bizi, Meleklere tutturur bütün amelimizi, Tövbe nurlarý ile yýkasak kalbimizi, Ýman ile ameli iyice karamadýk.
Bu dünya gelip geçer, hesap gelir ortaya, Bütün sýrlar dökülür, silinir yüzde boya, Orda asla bakýlmaz ne meþrebe, ne soya, Daha dünyada iken çareyi aramadýk.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.