Sen artık ben'din

Sonu olmayan þarkýmdýn,
Dilimden düþmeyen dua gibi,
Yaþadýðým þiirdin.
Her satýrda seni sana yazýyordum,
Sen okusanda fark etmiyordun.
Oysa ben her kelimemde,
Bir dantel gibi iþlesemde seni,
Hep bir yaný eksik kalýyordu.
Mýþralarým yetim kalmýþtý.
O Misk i Amber kokundan,
Yüreðimde can bulan papatya.
Yavaþ yavaþ soluyordu yokluðunda.
Umursamaz gidiþin,
Sonunu düþünmeden,
Basit bir vedayla olmuþtu.
Bir çaresiz bakýþým,
Birde Hýrçýn bir yaðmur kalmýþtý ardýndan.
Gözlerim ýslandýkça,
Yüreðimdeki o yetim üþüyordu.
Seni gözlerime deðil de,
Kalbime gömüyordum,
Daha fazla acýtma bedenimi diye.
Velhasýl,
Fýrsat buldukça yerli yersiz,
Sebepli sebebsiz,
Her damlasýnda sen akýyordun,
Ciðerimde býraktýðýn o soðuk boþluða.
Ruhuma acý veriyordun,
Ben ölüyordum sen kaybýndan.
Herþeye raðmen,
Sen yeniden can buluyordun bedenimde,
Çünkü Sen artýk Ben’din.

~Can Kenarým~
Sosyal Medyada Paylaşın: