Gönlümden düþen kelamlarý ne kadar döktüysem þiire gazele onlarýn bile gücü yetmedi sana yorgunluðumu senin yokluðunu anlatmaya. Þimdi bedenim yýkýk dökük virane bir b’aþk’ent misali ýssýz ve suskun iki ülke arasýnda kalmýþ yurtsuz biriyim ..
Hangi mevsim açarsa açsýn merhem olmadý yaralarýma, Onlarda Sen gibi hep gelip gittiler... Kimi zaman ilk baharýn yaðmur taneleri ýslatsada tenimi, yaðmurdan sonra açan yaz güneþi bile ýsýtamadý bedenimi, Bazense Kor ateþte yanan yüreðimi Kýþýn ayazý bile soðutmazken, Zamansýz esen Sonbaharýn rüzgarý bile benim aþkla okþadýðýn saçlarýmýn en ufak tellini savurmaya yetmedi.
Anlýcan sevgili getirdikleri ne bir kelam ne bir Selam yetmedi doldurmaya içimideki boþluðunu..
Bundan sonra ne bir Þairin Þiiri anlatabilir bendeki yokluðunu.. Ne bir Ozanýn Ezgisi anlatabilir yorgunluðumu...
~Can Kenarým~
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayşe uçar ~Can Kenarım~ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.