EVLİYA

Kapýný çalar Azrail,
Der ki sýran geldi.
Verecek tek cevabýn,
Al canýmý efendi!

Götürecek kýsa bir yoldan,
Göreceksin olup biteni.
Dönüp arkana bakýnca,
Anlayacaksýn yiteni.

Þurasý Sýrat ey Adem diyecek,
Kimi koþarak geçecek,
Belki yüreðin yetecek ama,
Ayaðýn tökezleyecek.

Düþe kalka geçeceksin,
Bir kapýya geleceksin.
Nurdan melek listeye bakacak,
Adýn var mý arayacak.

Bulursa yüzün güler Adem,
Bulamazsa canýn yanar Adem,
Cenneti isterdin madem,
Evliyalýk etmeyecektin.

Nurdan melek bulamadý adýný,
Git buradan dedi bozdu aðzýn’ tadýný,
Korkunç þeyler gösterdi yolunu,
Her adýmýnda yaktý ayaðýný.

Geldin alevden bir yere,
Resmen akýyordu lavlardan dere.
Gözlerin fal taþý oldu bakýnca yere,
Hacýlar, hocalar paspas olmuþ yere.

Hesap vaktin gelmiþ idi,
Sevaplarýn bitmiþ idi,
Yaþýn o gün yetmiþ idi.
Ama iþin bitmemiþti.

Piþman oldun tam da o an,
Ömrün geçiverdi aklýndan.
Her gördüðüne inandýðýndan.
Ebedi azapla tanýþmýþtýn.

Ey Adem, duy sesimi!
Evliya olma, yanarsýn!
Elbet inandýrýrsýn bir kesimi,
Tanrý inanmaz, anlarsýn!



Sosyal Medyada Paylaşın: