ÇİĞ

ÇÝÐ
"Biçim ne uydurulur,
ne de; zorla benimsetilir"
"Özdedir biçim... dýþa yönelen haraketiyle benimsetir kendini"

Ýnsan da öyle deðil midir?
Özünde ne varsa; o çýkar ortaya,
haraket ve tavýrlarýyla gösterir kendini...

Bir çocuðun eðitiliþi;
kirkit’ in halýya dokunuþu gibi olmalýdýr ki;
gelecekte yasýmasý güzel olsun...
Kirkit vuruldukça biçim verir ipine;
sonra bir de bakarsýnýz ki;
ahengi ortaya çýkar sýralanmýþ kýllarýn...

Biçimlenmiþ bir insan da öðle deðil midir?
O, konuþurken;
aðzýnýn ne kadar güzel olduðuna bakýlmaz,
sözlerinde ve yaþayýþýndadýr marifet...
Neyi saklýyorsa belleðinde;
konuþurken özü çýkar ortaya...
Neye talipse yaþarken; onu söyler, onu anlatýr...

Mesela;
Örümcek tavanda durur;
avýný bekler sessizce...
Kertenkele deliðinin baþýnda durur, baþý havada;
korkusundan etrafýný gözetler.
Yýlan kusmak için zehrini;
ýsýsýna yaklaþýr avýnýn...
Yaðmur bulutlarda saklanmaz mý?
soðuyup yaðmadan önce...

Ben ne avýný sessizce bekleyen bir örümcek,
Ne de korkusundan etrafýný gözetleyen kertenkele...
Ne de zehrini kusmak için, ýsýya yaklaþan bir yýlan...
Sözüm onlara!!!
Ne de sizler gibi umut taciriyim,
ne de Allah’ la kul arasýnda bir komisyoncu...
Akar’ ým olmasa da;
Bulutlarda saklanan yaðmur gibiyim...
Üþüdükçe yüreðim, yaðarým;
sel olup akarým.
Akar’ ým olmadýðý için;
ederim de yoktur belki sizce,
lakin; ben de bir insan’ým
önemserim kendimi...
Beni itham etmeyin beyler!!!
Þom aðýzlý bir bilici de deðilim, dediðiniz gibi...
Çok bilmiþ de deðilim...
Ben yaþarken, içimde boðulurken sesim;
biçimlenerek içimi dökerim...
Patlamak üzere olunca susuþum;
Belki de; anlamsýz duygularým girer devreye...
Hoþ görün...
Þeddeli, þeddesiz ikileyerek dökülür kelimeler...
Kim bilebilir ki; beni benden baþka
Belki de, kendi kendimi tüketirim.

Vel hasýlý ki ben; kýmýltýsýz,
önümde ve arkamda duvar;
eski bir çerçeve içersinde;
eski bir fotoðraf gibiyim.
ve hala;
sesimin sýcaklýðýný yaymak isterken çevreme
Ürkütülmekte ve üþütülmektedir yüreðim.

Ekrem Saygý
02.12.2018 Manisa
Sosyal Medyada Paylaşın: