doğanın nefesi

DOÐANIN NEFESÝ
Yaðmur yaðdý, güneþ açtý,
Güllerim bekler beni!

Fasulyem yeni çýkmýþ topraktan;
Bir yaban keçisi kemirir köklerimi,
Belki, kýrýlmýþtýr belim,
Aþla beni!

Sen yokken,
Sarý benekli bir tavþan,
Arkadaþ oldu bana,
Zalim bir avcý da takip eder,
Tavþanýn ayak izlerini!

Toprak ana her þeyi,
Yerli yerine koymuþ,
Sanki bir tablo yapmýþ,
Renk renk çiçekler,
Kurumuþ dallar,
Sararmýþ yapraklar,
Ve yorgun bir köylünün
Gökyüzüne doðru kývrým kývrým
Yükselip kaybolan
Çigara dumaný!

Yeþil cevizlerin yanýnda,
Kýpkýrmýzý kirazlar.
Arý ile kelebek yan yana,
Bal tadarlar çiçekten kana kana.
Sarhoþ eder,
Döndürür baþlarýný!

Topraðýn her þeyi güzel.
Yýlanlar, böcekler, bir birini yerken,
Ateþ böcekleri yanar söner.
Irmak akarken,
Suyun sesine kulak verir,
Uçurur kuþlarýný!

Þu asýrlýk ýhlamur aðacý,
Gölgesi bir yana,
Ýnsaný sarhoþ eden rehasý bir yana.
Serin serin esen bu rüzgar,
Kucaklar Ýki sevgiliyi,
Sever okþar saçlarýný!

Ýnsana hayat verir,
Doðanýn rengi, suyu, meyvesi, havasý…
Gül kokulu, doðanýn nefesi…
Þükretmezse Tanrýya
Çatar kaþlarýný!
Yusuf Yýlmaz








Sosyal Medyada Paylaşın: