kırılma noktası

Gözümde düþen düþene.
Artýk ne fark eder.
Ha bir fazla.
Ha bir eksik.
Gidene dur diyemem.
Kapý orda açýk.

Parmaðý kesti keskin býçak.
Acýsý çoktan geçti.
Anýsý silinmedi kaldý.
Adý çürük daldý.
En sonunda dalýnda.
Kopup düþtü yere.

Kýrýlgamlýðým sabýr dedi.
Yanardað gibi.
Püskürmek isteyen öfkeme.
Bir yerde çatlayý verecekti.
Bilmem nerede ne zaman.
Belki bugün belki yarýn.

Volkan haline gelmiþti.
Sineye çektiklerim.
Yavaþ yavaþ kýrýlýyordu.
Ýçimdeki fay hatlarým
Sarsýntýsýný his ediyordum.
Þiddeti gittikçe artýyordu.
Dur demenin faydasý yoktu.
Gücü sözümü aþýyordu.

En son kýrýldý baþtanbaþa.
Bugün fay ahtlarýmýn.
Kýrýlma günüydü.
Yok bunun baþka izahý.
Nafileydi geçerli deyildi.
Artýk sözün hükmü.

Sosyal Medyada Paylaşın: