Kendimden kendime

Yüreðimde kuru ayaz gözlerim yakan güneþ
Elimde bir kurþun kalem yazdýkça siliyorum
Sessiz ve sakin geceler avazýma her gün eþ
Çekilmez olsa da âlem gülmeyi biliyorum

Bir elimde umut aþý diðer elim benden aç
Cevapsýz kalan sorular kemiriyor içimi
Gönül bahçemde türlü renk, gördüðüm ufuk kýraç
Ele bulaþmasýn diye hiçe sardým hiçimi

Hayat gözalýcý kostüm, sancý önü arkasý
Sahnesinde figüraným, rolüm iki perdelik
Örümcek aðý baðlamýþ þu ömür barakasý
Kefeni giymiþ gibiyim cep delik cepken delik

Gelip yarama karýþtý gülden damlayan zehir
Sanki mecbur kalmýþ gibi sinemi yaktý kat kat
Aðladýkça þu yüzüme bakmadý koca þehir
Bir saniye olsa bile duruyorsam kabahat

Ýstikametinde yokum, hayat terse gidiyor
Bu aralar kaçacaðým kalp denen yazlýðýma
Ben hep yerimde saysam da ruhum hicret ediyor
Kendi kalabalýðýmdan kendi yalnýzlýðýma

Mustafa Kutlu Çayeli/Rize
Sosyal Medyada Paylaşın: