Kaleminde kalbi vardır

Kaleminde kalbi vardýr.
Yazmazsam seni, kýrýlýr ucu, küser mürekkebi.
Ve kalem de özler kaðýdýný.
düþün, benim seni özlediðim gibi.

Kalem hep düðümlenen dilin çözücüsü olmuþtur.
Dilin susar, kalemin konuþur.
Mürekkep aðlar,
kaðýt ise mürekkebin aþkýnda boðulur.

Devreye kalp girer, ve olay orada biter.
Sözlerin altýnda ki imalarda gizlidir aþk,
ve kýrgýnlýk mezarý vardýr aþkýn dibinde.
Her gözyaþýyla sulanýr, topraðýn kokusu siner kaleme.

ölmüþ aþklarý yazar hüzünle.
peki artýk ölmüþ birini sevebilir mi insan?
kendi içinde öldürdüðünü kalemde yaþatmak,
ve masum kalemi katil yapmak...

Aþk ölür, ama þiirler kalýr.
Yazarlar ölür, ama kitaplar kalýr.
Ve insanlar deðiþir, yaþamdan ölüme kadar.
Zaman ise þelale gibi akar.

Kýsa satýrlarda uzun ömürler isteriz bazen,
bazense satýrlar kadar uzun ömürler...
Aþk anlamsýzdýr,
aþký tanýmlayamazsýndýr.

Aþký anlamak zaman kaybýdýr.
Aþký yaþamaksa, hayatýn kaybýdýr.
kaðýt yýrtýlýr, mürekkep daðýlýr...
ve, zaman aðarýr.

Kalem iþte en çok buna kýrýlýr.
Uðruna gözyaþý döktüðü aþk,
kaðýtta kurur, ve bir nefeslik caný kalýr, yaþamý son bulur.
Kalem katil, kaðýt kurban olur.

Ama unutma; kaleminde kalbi vardýr, kýrýlýr.
Biten aþklara,
ölen yazarlara,
akýp giden zamana...
Sosyal Medyada Paylaşın: