Yarým kalýyor insan sevdiði olmayýnca, Asýk kalan yüzlerin mimikleri donuyor. Kararýyor dünyasý, ümidi kalmayýnca, Yýkýlýyor büsbütün, viraneye dönüyor.
Herkes gülüp eðlenir, sen acýnla baþ baþa, Varýp derdini anlat istersen daða, taþa, Ýster çekil köþene, ister sersefil yaþa, Dýþarýdan bakanlar seni dertsiz sanýyor.
Enkaza dönsen bile, kimler nasýl bilecek? Kim saracak yaraný, gözünü kim silecek? Derdin biri bitse de; baþka biri gelecek, Bunlarý düþündükçe, ruhum bile yanýyor.
Arayýp sormaz olur eski dostlarýn bile, Düþtüðün yalnýzlýðý getiremezsin dile, Malýn mülkün olsa da, bitmez çektiðin çile, Yarým kalan insanýn yüreði hep kanýyor.
Aþýk kusur aramaz, arar ise; aþk olmaz, Bir gönülden aþk çýksa yeri kolayca dolmaz, Aþk bir çiçek misali, ilgilendikçe solmaz, Yaralý bir yüreði gönül ehli tanýyor.
Gönül yorgun düþerse, biter gider heyecan, Gafletle yatýp, kalkma; fýrsat var iken uyan, Elden medet bekleme, otur da derdine yan, Gönül bir kuþ misali kah uçup, kah konuyor.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.