Bir düþünce kýyýsýndayým.
Hayali perde de söyleþtiðim gölge,
Çocukluðumun seyir defteri...
Zülfü yare dokunan huysuz huylular,
Kayda deðer yoksulluk,
Kayýt dýþý mutluluk çetelesi adeta.
Kuytuya sinmiþ siluetim,
Sýklýkla kirpiklerimi titrettiðinde,
Doðmadan vedalaþan ruhum,
Bakýþlarýma tüneyip,
Sonrada ellerimden kayýp yiten,
Mavi gözlü bir kuþa aðlýyor.
Kim bilir kaçýncý unutuþu,
Öpünce geçmeyen yaralarýmýn,
"Bir yolunu bulur da iyileþir" iyimserliði...
Günler aylarý,
Aylar yýllarý devþirdikçe,
Belkide,
Kýþ güneþinde çiçeklenen düþlerimin,
Ayaz vurgunuyla titreyen,
Umut dilencisiydi dileklerim.
Öðrendim ki,
Yalancý bahara inat,
Vaktini beklermiþ cemre...
Ölümden yaþamý diriltmek için,
Sabrý sýnarmýþ doða.
Üstüme yakýþan þýklýkla,
Söz alýp,söz veriyorum içsel duruþmamda...
Sanýk ben,
Tanýk piþmanlýklarým,
Kabulleniyorum;
Temyizsiz hüküm giydiðim muhakeme kararýmý.
Ve
Zamaný sýfýrlayýp,
Güneþe hapsediyorum kademsiz mahkumiyetimi.
Artýk,
Tüy kadar hafif, defteri dürülmüþ karabasan dünlerim.
Azadeyim kendime.
Dilek USTA