Bir arslandým ben uçsuz bucaksýz çöllerde Yüreðim çölün sarý sevgisi ve gururu ile doluydu Kimsecikler yan bakamazdý korkardý Aslýnda bendeki gurur bundandý Umut tu.. Umut u avlardým uçsuz bucaksýz yerlerde Umut un adý sarý bir ceylandý.. Hiç kaçýrmak istemezdim. Pençelerim buluþurdu onun nazlý etiyle, Günlerden bir gün Umut ceylanýný özledi. Pençelerim yüreðimde, Bacaklarýmda ayný cezair türküsünü söylerdi Ama yoruldum.Onu bulamadým artýk Ahlar vahlar haykýrýþlar içinde yýkýldý koca gövdem. Yerden kalkan toz zerreciklerinin arasýnda…. Umudun küçülüþünü seyrettim Umutsuzluða düþtüm Sensizlik içinde…………….
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hümanist Ego Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.