Sonbahar da biytiyor, Ve turnalar sürü sürü, Güneye iniyor! Kapaýlar erken kapanýp, Her yüreðe ayrý bir hüzün çöküyor, Ve herkes penceresinin Önüne kurulmuþ kasvetli havayý kendi içinde soluyor. Umutlarda teselli tükenerek, Zaman elimizden kayýp gidiyor, Suskun gözlerde biriken Yaþlar; al yanaklara süzülüyor, Sisli bir akþamda, Masa baþýnda herkes kendi türküsünü mýrýldýyor ... Gelmiyor artýk Mavi kuyruklu bülbülün sesi Nerede þimdi her sabah Evimin önünde ki meþede Guruldayan üveyiðimin naðmesi Hazan oldu þimdi hüzünün eniþtesi Oturup izliyoruz köþemizde Kendi hüzünlü sesimizi, Silerek aðlayan gözlerimizi Bitirdik, bitirdik! Mevsimlerle beraber kendimizi. Bu dertli ses sonbaharýn sesi! Çýnlatýr bir gece yarýsý bölerek bir bekçi düdüðü gibi yüreðimizi ...
h. hüseyin arslan - 02.11.2018
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hasan Hüseyin Arslan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.