Acý acý inleyen telleri paslý sazýn, Gül dalýna konunca bülbüle dönen sözün, Üç perdelik sahnede topraða düþen özün, Ýnsana hüzün veren zemheri kýþýndayým.
Harcandýkça tükenen nefesi vuslat bilen, Semayý seyrederken yüreði gama dalan, Sabahýn seherinde gözleri nemle dolan, Ýnsana hüzün veren zemheri kýþýndayým.
Ey âdem, bu âlemin tüm yollarý çýkmazmýþ. Hep iyilik yapanýn gözyaþý hiç akmazmýþ. Kavuþmak isteyeni ateþ bile yakmazmýþ. Ýnsana hüzün veren zemheri kýþýndayým.
Doðankan der bilirim; yalvarýþlar onadýr. Karþýlýk beklemeden sevgi veren anadýr. Soðuk musalla taþý en son veda sanadýr. Ýnsana hüzün veren zemheri kýþýndayým.
Samsun / 02 Kasým 2018 Doðan KAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
DOĞAN KAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.