ANADOLU SERENCAMI

Bu topraklar sulandý ceddimin al kanýyla
Özgürlük bedelini ödediler canýyla

Gökten þarapnel yaðdý, cepheler ölüm kustu
Küfrün saltanatýnda cümle hakikat sustu

Ay ýþýðýný kýstý, aðýt yaktý geceye
Ýrileþti acýlar sýðmaz oldu heceye

Daðlar oynar yerinden, kaynar mavi denizler
Çanakkale’de solar, kan kýrmýzý benizler

Bayraðým al rengini þehit kanýndan aldý
Yedi düvel bir olup bizi dertlere saldý

Anadolu, içinden nice yiðitler geçti
Âb-ý hayat misali duru suyundan içti

Vatana can bahþeden kem sözlerle anýlmaz
Anladýk ki her savaþ cephede kazanýlmaz

Açtýk tüm kapýlarý ecnebi güruhuna
Aydýnlýk yarýnlarýn gölge düþtü ruhuna

Kýrýldý mýzrabýmýz, sustu gönül sazýmýz
Boðazda düðümlendi yutulunca sözümüz

Sesimize bir ses ver nerdesin Anadolu?..
Çaðýn asýk yüzüne perdesin Anadolu

Türkülerimiz sustu, sahne aldý aryalar
Sükût deðirmeninde öðütüldü paryalar

Buz tutmuþ zemheride yüreðime har düþtü
Çöktü edep sarayý ne yazýk ki ar düþtü

Orkestra peyda oldu, teli kesildi sazýn
Çekirge seslerinden duyulmuyor avazýn

Bize bizlerden gayri kimse olamaz merhem
Ecnebiye okkayla, bize düþmez bir dirhem

Dilimde paslý kilit, yüreðim müebbette
Samsun kýyama durmuþ, Çanakkale nöbette

Uyuyan hissiyatý kaldýrdým beþiðinden
Geçemez kem düþünce gölgemin eþiðinden

Ufuklar sis baðlamýþ, gözbebeklerim fersiz
Ecdadýmýn bir günü geçer miydi zafersiz?

Yüklediler çileyi bülbülün kanadýna
Ýki büklüm olsa da taþýdý inadýna

Ak hayallerimize kurulunca pusular
Ebed çeþmelerinden boþluða akar sular

Maziden haber verir þakaðýndaki aklar
Kuru kafalar için zahmet çeker ayaklar

Gönül coðrafyamýza gece çökerken hüzün
Ruhumdaki gölgeler koyulaþýr gündüzün

Tez silinir bellekten, unutulur alýklar
Yalnýz ekmeði görür kuru kalabalýklar

Ecnebi fikri boþa, neyi varsa yele ver
Yýk haramýn bendini, çaðlayan ol, sele ver

Dünü baðrýnda saklar Anadolu topraðý
Tanýnmaz oldu çýnar dökülünce yapraðý

Yalnýzlýðýn koynunda kök, dalýyla halleþir
Cepheye giden baba bebeyle helalleþir

Ýnkârýn gölgesinde perdelenir izanlar
Yalnýzlýðýma ortak olur her gün ezanlar

Gerçek odur ki yiðit düþtüðü yerden kalkar
Güneþ doðar tepeden kalmaz daðýmýzda kar

Anadolu baðrýnda ak nesil yetiþecek
Çið düþünceler sabrýn kazanýnda piþecek

Daðýlýr sisler elbet, gün doðmak için batar
Yaralý aslan bir gün iti sýrtýndan atar

Bu toprak þer kaldýrmaz doðar Asým’ýn nesli!..
Yurda göz dikenleri boðar Asým’ýn nesli!…

M. NÝHAT MALKOÇ




Sosyal Medyada Paylaşın: