Ve düþ soluklanmasýydý gizemli yalnýzlýðýmdan nasýl sýyrýlýrým diye kalabalýklarýn hýþmýna uðrayarak itilmiþim köþe bucak kuytu karanlýklara
düþ/ün ki kaçmak isterken yalnýzlýðýmdan sen ben bu þu o seçkili bir dünyada içi boþ ve mesnetsiz düþüncelerin esiri olmuþuz
belki de çokluðu deðersizleþtiren sen azlýðý zenginleþtiren ben ya da piþkin sýrýtýþlý diðerleri jelatinleyerek dudakta tebessümleri çoðalmayalým diye bu þu o kovuyordu anlam kazanmýþ çokluklarý
ve ayný kulvar ayný telaþ biz naif kýrýlganlýklarýmýzla koþturarak at baþý her seferde yakalýyorduk karamsarlýklarý
ve öyle bir yýlgýn öyle bir umutsuz daha bir bezgin sarýlarak hayata
ve son nefesimiz aþk olsun diye ayrý ayrý düþ/lerde avuçlarýmýza düþ/erdi sensizlik
biz olmadan az önce ha kýrýldý ha kýrýlacak ömrümüz diye ne tutacak bir dalýmýz ne yürüyecek yolumuz kalmýþtý
çünkü biz yalnýzdýk
Efkan Ötgün Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüma Efkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.