KARANLIĞA BÜRÜNEN ADAM

Bugece;
Sözvermiþtim vazgeçemedim
Unuturum demiþtim yapamadým
Varlýðýna yokluðunu örtemedim
Özür dilerim baðýþla beni.

Hüzün dolu bu gece gülüþlerim
Acýmasýz sözlerin namlýdan çýkan kurþun gibi
Yüreðimin en derinini yaraladý
Kan reva içinde yüreðimin yarýsý
Karanlýða bürünen acýmasýz adam
Umudumu yitirdi aþktan yana umutlarým
Ama yinede vazgeçemedim
Özür dilerim baðýþla beni.

Sen;
Penceresinde gün doðmayan
Karanlýða bürünen adam
Varlýðýmýn önünü ilikledim
Ömrümü vakfettim ayaklarýnýn dibine
Þimdi vazgeç demek de ne demek
Çýldýrmýþ olmalýsýn sen..



O Yýllar önceydi
Oynadýmýz oyun çoktan bitti
Üzðünüm berabere kaldýk
Oysa kazanmak için ne savaþtýk
O karanlýk odayý aydýnlatmak için
Seninle göz göze nefes nefese
Sessiz karanlýk soðuk odada baþ baþa
Yataðýnda soyunup seviþme arzusu gibi
Kan ter içinde döndüm durdum
Kollarýnýn arasýnda diplere vurdun
En sonunda karanlýðýnda benide boðdun



Þimdi;
Sana göre vazgeç
Git demek kolay tabi
Karanlýðýna esir olan zavallý bu bendenlemi
Hangi aydýnlýða gidebilirim ki
Üstelik bütün sokaklarým sana çýkarken.



Artýk çok geç..
Bembeyaz düþlerimi siyaha boyadým
Ömrüm hoþgeldin karanlýk günlere...


2011/2018






Sosyal Medyada Paylaşın: