Yönetmeyi seviyorum Kendimi Kendim gibi görmek istiyorum herkesi Canlý, yüksek nefesli Gözleri kesiyorum Sözleri nefesliyorum Farkýmýz yok kimseden Çýkarýmlarýmý sunuyorum.
Görünmeyen yüzü var dünyanýn Bahsedilemiyor Yeterince görünmüyor Hafýzalarda bile silik Ama ele geçirmiþ hayatý Bir kene gibi sabitlemiþ yönünü kendine Affetmiyor Dumanlarý nicedir göðün Sevdasýz gözleri nicedir gönlün Tökezliyoruz sürekli Baðýrmak istiyoruz biliyorum Bakýþlar korkak Yakýþtýrmýyorum böylesine kimseyi Rahat býrakmýyor Býrakmýyor huzurlu Bir kural herkes biliyor Sadece bir kural Ama kime sorsan kimse anlamaz Kim sýð býraktý bizi Lider olmak ne kadar kolaylaþtý Ayrýþamýyorum Gülüþmeler bile benzer artýk Kime sorsam kendi haklý Kime sorsam kendi aleminde Bu ne biçim bireyselcilik Küfürleri bile yetersiz Tonca hata Tonca küçük çizik Gri duvarlar boyanýr kara sözlerle Ýyilikten utanýr genci Yürümekten aciz bir yeþillikte Neresine kalmýþ yaþama sevinci Haykýrmalarým kelebek misali Bir aslancasýna kükreyerek Bir kural var herkes görüyor Herkes biliyor Duyuyor Ýstiyor da istemsiz Ama anlamýyor.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhammet Fatih Yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.