YOLUN SONU

YOLUN SONU

Ya yolun sonunda yarda ölüm
Ya aþkla mecnuna dönüp serde ölüm
Ya da ömrün sonunda toprak yerde ölüm
Belki
Bir gün yalnýzlýðýmda geliverir gülüm
Son bir nefes çekemeden kokundan içime
Gözyaþlarým düþse de gözümden
Adýn düþmeyecek ey sevgili dilimden!
Ateþi sönmeyecek aþkýnýn ölsem bile özümden

Belki de
Yolun herhangi bir yerinde
Sonsuzluða ulaþmaktýr ölüm
Ölümsüzlüðün sýrrýný yaþamaktýr
Ömür denilen hediye
Ölümü beklerken oyalanmaktýr

Belki
Mevsimlerden bir sonbahar da
Sararmýþ bir yaprakla beraber düþerim
Topraðýn soðuk yüreðine
Ve sinemde kopan fýrtýnalar
Üþütür can kuþumu
Uçuverir haber vermeden
Haberimi götürür öteler ötesine

Belki
Yolun sonunu göremeden
Süre doldu der bir münadi
Ölüm meleði alýr götürüverir sonsuzluða
Kanatlarýnýn arasýnda
Kaf daðýnýn ardýna

Belki de
Yolun sonuna ulaþýrým
Sarýverir ölümsüzlük ruhumu
Kader bu bilinmez ki ne yazdýðý
Belki bu son satýrlarým
Satýrlarda son sözlerimdir
Son kalp atýþlarým
Son yürek yakýþlarýmdýr
Kim bilir!

23-11-2012
Þair, Burhan AKSU

Sosyal Medyada Paylaşın: