İçim acıyor

Özlenen tüm güzellikleri
kendi elimizle boðuyoruz.
Ben! Ben diye diye sözleri
bencilleþtiriyoruz.
Çekemiyoruz, kýskanýyoruz,
bir baþkasýnýn baþarýlarýný.

Küçük alkýþ seslerini,
büyüterek gülümsetemiyoruz.
Býrakmýþýz sevilmeleri,
saygýyý paspas altý süpürmüþüz.
Beklentiler büyüdükçe büyüyor;
isteklerin sýnýrý çizilmiyor.

Güzellikleri diliyoruz,
perde arkasýndan izliyoruz.
Otuz iki diþli gülüþ bekliyoruz.
Ama el sallamayý unutuyoruz.
Bir "Merhaba"yý çok görüyoruz.

Dil...
Neden zehrini cana döküyor?
Acý vermek hoþuna mý gidiyor?
Kendi caný çok mu acýyor?
Cevapsýz sorularda boðuluyoruz.
Sosyal Medyada Paylaşın: