KÜL BATIMI SERENATI

’’’’’kalsaydý ellerin elimde
bir çiçeðe can vermezdi gözyaþlarým’’’’’


kal ve kül
duman duman þiir

aylar, yýllar
içime düþen cehennem

kalem alev
þiir kül

bir gün batýmýnda unuttum nefesimi
kimsesiz bir kapý gýcýrtýsýna asýlý kalýrken gözlerim
boðuluyor þarkýya dil veren özlemlerim
göz pýnarlarýmda þiirler
lime lime tenim

can acým bile duymuyor inleyiþlerimi
hani demiþtin ya gideceðim
yalnýz þiirlerimden gittin
kývranýyor kalem
bulut bulut özlem özlem gözlerimden yaðýyorsun

duymuyorsun
bir kelam düþmüyorsa þiirlerine adým
caným bir çýðlýk

perdelerimde sahipsiz kalmýþ bir koku
caným hep týrnak izin

buruk bir gülümseme unutmuþken aynalarda
ziyan bir canda acým kýrýk dökük

ellerim sonbahar
etlerim dökülüyor gün batýmýnda

dað dere tepe acým kadar heybetli
güneþ gibi ölüm kýzýl, sýzýsýz

ayak seslerine asýlý kalan bir çocukluk düþü
tebessümüne yas tutan bir bakýþ

yolsuzum
dipsiz bir kuyu nefesim tutuk
karanlýk bir çocuk mazisini arýyorken içimde

hiç mi hakkým yok uzatsana ellerini
yoksunum
kaybettim senle bildiðim her þeyi
ölüm kokuyor nefesim
yokluðum da yazdýðýn þiirlere takýlýyorken ayaklarým
bugünlerde derin bir kayboluþ
kayýp bir zamana düþüyor rüyalarým
yine sana devrilip düþken düþlerim

kefenime asýlý kalan saç teline
þarkýlar söylüyor içimdeki dev
sustum
sustum

kýzýl bir kadýnýn cümleleriyle
bugün güneþe dökeceðim içimi

acý
kayýp
isyan
durma bu akþam
düþ düþ koynumdan

Sosyal Medyada Paylaşın: