BİRAZ DÜŞÜN

AZ DÜÞÜN
Bir gün, yemek yemeden
Kendi kendime kýzýp evden çýktým.
Karþýdan gelenlere kýzgýnlýðýmý belli etmeden,
Kaçýp hemen tenha bir yere,
Sigaramýn dumanýný ciðerime çekerek,
Geride býraktýðým çýðlýklarýn,
Ciðerimi delip geçtiðini hissetim!
Alýþamadým, alýþamýyorum,
Yüreðimi niye bu kadar nazladým, bilemiyorum.
Hadi çýk bakalým bu kabustan.
Deðil mi ki
Yürekler ayný,
Ayný hava,
Ayný güneþ, ayný su,
Ayný yaðmur, ayný rüzgar…
Her þey ortak,
Fakat,
Ýnsanlar arasýnda bu kadar uçurum neden?
Ayný tasa, ayný vatan, ayný kader,
Fakat,
Bu maske, bu riya, bu rol niye?
Düþ, umut, sevinç ayný,
Ayný Allaha uzanmýyor mu ellerimiz,
Dualarýmýz, yalvarýþlarýmýz ayný yere deðil mi?
Fakat neden,
Bakýþlarýmýzla cezalandýrýyoruz bir birimizi?
Birazcýk düþünsek,
Her þey düzelecek.
Ýnce ince sevmeli insan,
Kýrýp dökmeden yürekleri.
Sabah güneþi gibi tebessüm etmeli,
Sade, içten ve daima…
Hayat bu kadar güzelken!..
Yusuf Yýlmaz







Sosyal Medyada Paylaşın: