Artık hayal kurmuyorum

Sustum gayri konuþmam
Býraktým gelmeyen hayallere
Her gün isyan etmeyi
Kendimi kendi halime býraktým
Varsýn yanacak ne varsa yansýn

Gerçekten yoruldum demir misali
Ruh halimi görüyorum baktýðým aynalarda
Beynimde aðýrlaþan düþüncelerde
Çürüdü sað ile sol yaným
Uykumu bölen dönüþlerde

Güvendiðim saðlam köprüler
Artýk çürümüþ gibi
Bastýðýmýz her yer
Kayýyor ayaðým altýnda sanki
Savaþta yenilmiþ bir komutan gibiyim

Avutucu sözler teselli vermiyor
Süresi bir aðrý kesici kadar
Sonra yine sýzlýyor yürek sancýlarým
Artýk kanýksadým deðiþmeyen
Anlýma yazýlan yazýyý

Durmayan depremler oluyor
Bu yaþlanmýþ iç dünyamda
Þiddeti kaç olduðu
Ben bile bilmiyorum
Çekip gidesim gelsede olmuyor

Hüzün gizlenmiþ gecenin ardýna
Saat on iki de sonra
Sýzýyor kilitli kapýnýn anahtar deliðinde
Geziniyor odamýn duvarlarýnda
Yine ben geldim dercesine

Ömrümün yarýsýný götürdü
Baþka bahara kaldý kelimesi
Ak düþürdü saçlara
Her günün ayný olmasý
Tünelin ucunda ýþýk varmýdýr
Oda gelen kocaman bir soru iþareti
Sosyal Medyada Paylaşın: