Aþýðýn gözü kara, kalbi gümanlý olur,
Çektiði özlemleri ruha ganimet bilir.
Bazen eser yel gibi, baþý dumanlý olur,
Yare olan aþkýný bulunmaz nimet bilir.
Bazen kötü rüyalar böler uykularýný,
Karanlýk gecelere açar duygularýný,
Yarin gülümsemesi, siler kaygýlarýný,
Aldýðý bir buseyi kendine servet bilir.
Hasretin olmadýðý hiçbir hayal kurulmaz,
Boz bulanýk akar da, çoðu zaman durulmaz,
Dertlerle barýþanlar gam çekse de yorulmaz,
Yarden gelen cefayý kendine minnet bilir.
Yarin kokusu sinse; su bile miske döner,
Yarin cemali vursa, güneþin nuru söner,
Keramet kulda deðil, elbet sevgide hüner,
Hatýraya saygýyý, canana hürmet bilir.
Bezirgan olsa aþýk; sadece sevgi satar,
Gönül yare aittir, onun sevdasý yatar,
Baþkasýndan gül gelse dikeni ele batar,
Yarin attýðý taþý kendine himmet bilir.
Ne zaman yari görse titrer heyecan ile,
Coþarsa sevda seli, vurur gönülden dile,
Onun için terk eder, doðduðu yeri bile,
Yardan ayrý her yeri, kendine gurbet bilir.
Sabri Koca
*güman: þüphe
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.