Utancım...

Þaþýrdý yolunu,þaþtý lehçemiz;
Rezil kepaze bir kavþak yüzünden.
Kargaya yem oldu bülbül Türkçe’miz
Ýki üç zibidi, yavþak yüzünden.

Bir derde tutulduk,sezmedik bunu.
Sonradan anladýk ne olduðunu.
Bulandý midemiz her bulduðunu
Ýlaç diye yutan gýrtlak yüzünden.

Erkek diþi oldu, diþi hortladý.
Medeniyet oldu bunun da adý.
Artýk sokaklarda eser kalmadý
Ýffetli kadýnýn parlak yüzünden.

Neydi bu milletin cephede derdi?
Biz vatan dedik mi her þey biterdi.
Gencecik yiðitler niçin can verdi?
Sanmayýn bir karýþ toprak yüzünden…

Bu köklü bir kültür, görmüþ ne çaðlar.
Kökünde su deðil alýn teri var.
Yýkýlýr mý hiç bu heybetli çýnar
Kurumuþ bir iki yaprak yüzünden?

Elbette yýkýlmaz,tamdýr inancým.
Fakat baþka bir þey bu derin sancým.
Yüzümü kýzartan asýl utancým;
Hedefe varmayan mýzrak yüzünden.


02.01.06

Ýstanbul

Fethullah Ekþi
Sosyal Medyada Paylaşın: