Acılar

ACILAR
Kýþ gelmedi henüz,
Þimdilik havalar o kadar soðuk deðil ama
Ayaklarým buz.
Ben bir çaresini bulurum,
Ama yalnýz büyüyen bu aðaç,
Ve o aðaca týrmanan þu kedicik,
Üþüyecek!

Karanlýkta kalmýþým,
Bir ýþýk ararým
Gözlerim pus.
Ben öyle veya böyle
Güneþe bakarým,
Iþýðýmý yakarým,
Ama gözleri görmeyen bu aðma,
Ne yapacak?

Yüreðimdeki sýcaklýðý hissederim,
Gönlümü açarým.
Hadi Ben anneme sarýlýrým.
Ya þu yetimler,
Onlar kime sarýlacak?

Yavrum, yavrum diye sýzlanýr,
Yürekten ve ciðerinin ta içinden!
Her sabah bekler yolunu,
Umutla…
Hala öðrenemedi,
Onsuz yaþamayý!
Beli bükülmüþ
Þu anne,
Kendi sessinden baþka,
Kime ne diyecek?
Kimi dinleyecek.


Ay ve yýldýzlar pusludur bu akþam,
Sanki küs gibidirler bir birlerine,
Ne yapýyorsunuz orada dercesine,
Kýzgýndýrlar bize…
Her gün gelen bu þehitler,
Yüreðimizi daðlar.
Ateþ düþtüðü yeri yakar.
Daha birisi topraða girmeden,
Gelir baþka acý bir haber.
Çok seneler geçti,
Hala kapanmýyor o yaralar…
Yusuf Yýlmaz









Sosyal Medyada Paylaşın: