DENİZ VE BEN

Birisi sordu bana : Deniz nerden geldi ?
Düþündüm derin derin , bir cevap veremedim .
Herkes gülüyordu bana ,
Ama kendileri de bilmiyorlardý ki .
Onlara kýzdým , kendime kýzdým , koþtum koþtum ,
Daðlar , tepeler aþtým ;nihayet denize ulaþtým .
Kendimi denize attým ; yüzdüm ,yüzdüm ,
Bir gün , bir ay , bir yýl , on yýl yüzdüm .
Bir dalga geldi beni o yana attý ,
Bir baþka dalga kýzdý , bu yana fýrlattý .
Sonunda bir adaya , küçük bir adaya çýktým .
Yüz adam gördüm ellerinde oklar ,
Karþýmda durdular oklarý üstüme çevrili .

Sordum : Ben neredeyim , burasý neresi ?
Hiç birisi konuþmadý o yüz adamýn ,
Konuþamýyorlardý , sadece bir bakýþtý karþýmdaki .
Anladým ;beni , sevgilimin kirpikleriydi , karþýlayan .
Sabahýn alaca karanlýðýnda çiyler vardý üzerlerinde .
Tatlý bir tebessüm ve heyecandý yüzünde duran .
Garip bir düþmüþ beni uykudan sarsýp uyandýran .

Ben güldüm , o güldü , sessizce , karþýlýklý kalpler ,
Sevinç yüklüydü , ama kahkaha atmadýk.
Sabahýn tan vaktinde , uykunun en tatlý yerinde ,
Sesimizle tabiatý uyandýrmamak için .

Sosyal Medyada Paylaşın: