Can çýktý canýndan! Can gitmeden; Can bitmeden! Kovuldu hikmekten ve ilmekten, Dikilmeye ramak yaralarý, Sana deðer mi denen cümlelerin, Senden geçilen günlerin, Gözlerime tel saçlarýma; el düþmeden, Cenazeme yol kabrime ;azap düþmeden, Beni aldýlar üstlerinde güz!
Düþünmeye hacet býrakmadan, Sordular kendi güçlerinde ki azabýn en nidasýndan, Ellerinde el kalbime yer edinmeden, Beni benle cenaze kýldýlar. Namaza geç kalmýþken üstelik; Cenaze kalktý ve hikmeti onurdaydý; Son umuttaydý. Kalanlarý yaralarýndaydý ,beni aldýlar üstlerinde güz! Kalbinde zulüm vardý,ins görmeye unutkan nutuklarýnda..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Faruk Kır Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.