Vedalardan çok çektim, halâ da çekiyorum.
Hep iç içe yaþanýr hasret ile vuslatlar.
Her vedanýn ardýndan daha da çöküyorum.
Kulaðýmda çýnlýyor haykýrýþlar, feryatlar.
Demek ki gidiyorsun göçünü çeke, çeke,
Umarým darýlmadýn, kýrýlmadýn sözüme.
Yoksa aðlýyor musun boynunu büke, büke?
Mahzun bir çocuk gibi bakma artýk yüzüme.
Vedalardan duyduðum ayný elem ve hüzün,
Bakmaya korkuyorum buðulanan gözlere.
Sesin tir, tir titriyor, yarým kalýyor sözün,
Avuçlarým yanýyor, sanki girmiþ közlere.
Göz ucuyla baktým da; senin de gözün nemli.
Belli ki aðlamýþsýn, iþte þimdi yanarým.
Bazý anlar vardýr ki; gerçekten çok önemli.
Ýnan bu son vedayý ömür boyu anarým.
Daha ne duruyorsun, yollar seni bekliyor.
Gideceðin yollara hüzünle bakacaðým.
Ýçimden gelen bir ses; “O’nu býrakma” diyor.
“Gitmeyeceðim” desen, gurbeti yakacaðým.
Sabri Koca