Efelerin Efesi

Kýyama durdu millet; karanlýktý, mum yandý
Taþtý Büyük Menderes, uyuyan dev uyandý
Baþ koltukta yürüyüp engelleri aþtý o!...
Taht kurdu gönüllere, yüreklerden taþtý o!...
Mazlumlarýn hâmisi, yola çýktý kuþlukta
Gönül kristalleri tuz buz oldu boþlukta
“Söz milletindir” deyip baþladý heyecanla
Satýlmýþlara karþý, bedel ödedi canla
Perçin vuruldu suya, yine aktý Menderes!...
Zulmeti boðan ýþýk, bir þafaktý Menderes!...

Ecnebi, soðuk bir el; dolaþtý saçlarýnda
Gözyaþý dile geldi kirpiðin uçlarýnda
Zalimlerin gözünü bir öfkedir bürüdü
Zeybek, daraðacýna metanetle yürüdü
Yüzsüz palikaryalar kudurdu nefretinden
Zeybek bir seher vakti içti aþk þerbetinden
Çakallarýn ininde zeybek dar’a çekildi
Kabuk baðlayamayan yaraya tuz ekildi
Ar damarý çatladý, urganýn gölgesinde
Güneþ hicapla battý zeybeðin ülkesinde

Yiðit süvarisini düþürdü hýrçýn atlar
Cinnet nöbetlerinde söndü nice hayatlar
Sýrtýnda taþýdýðý(n) yükü(n) kurþundan aðýr
Vicdanlar (s)aðýrlaþmýþ, baðýr ha babam baðýr!...
Yurda kara bulutlar çöktü bir akþamüstü
Yaðmur kurþun misali, döktü bir akþamüstü
Halka hizmet etmenin ceremesi idamdý
Yalnýz yaþarken deðil, ölürken de adamdý
Zeybek yakývermiþti umudun çeraðýný
Mesken etti kendine sonsuzluk duraðýný

Güneþ yüzü görmemiþ hayaller harap oldu
Nefretin yangýnýnda canevi türap oldu
Ay küstü karanlýða, bulut gözyaþý döktü
Efkâr kalbin katýðý, yüreðe hüzün çöktü
Zeybeðin arkasýndan daðlar aðladý heyhat!...
Gözü yaþlý analar, çaðlar aðladý heyhat!...
Ucu nereye varýr kader sarmaþýðýnýn?
Mezarý gönüllerdir o millet âþýðýnýn
Kafeste mahpus kuþuz, telaþýmýz var bizim
Yarým asýrdan beri gözyaþýmýz var bizim

Kula kulluk etmedin, ey Ege’nin yiðidi!...
Son duraðýn cennettir, demokrasi þehidi!...
Ýblisin yoldaþlarý kalan ömründen çaldý
Çukurdan aþaðýya alçaldýkça alçaldý
Dünün Yassýada’sý yaslý adadýr þimdi
O gün doðru sanýlan, büyük hatadýr þimdi
Söndü sevgi ateþi, baca tütmüyor artýk
Baykuþlarýn yurdunda bülbül ötmüyor artýk…

M. NÝHAT MALKOÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: