gariban

GARÝBAN
Kimsesiz geziyor kaldýrýmlarda.
Üstünde yok, baþýnda yok.
Selamýný alan yok!

Kimseye zararým olmaz;
Ýçimi çeker dururum.
Hiçbir þey bulamazsam,
Çöpten ekmek bulurum.
Su içerim.
Köprü altlarý aðaç kovuklarý evimdir,
Toprak yataðým,
Taþlar yastýðým,
Bulutlar yorganýmdýr.
Bu dünyada yatacak yerim yok!

Ben garibaným,
Akýldan noksaným,
Kimsenin tavuðuna kýþ demem.
Kimsenin namusuna göz dikmem.
Yaðmurlarla, fýrtýnalarla arkadaþ olurum.
Kedilerle, köpeklerle konuþurum.
Derdimi;
Uçan kuþlarla salarým,
Gözlerim, ufukta doðan güneþi bekler sabahlarý…
Geceler yârim olur.
Girerim karanlýðýn karnýna,
Yýldýzlara tutunurum, düþmem!
Bütün bu çilelere raðmen
Yine de þikayetim yok!

Ben garibaným,
Kötülük nedir bilmem.
Toprak olurum, taþ olurum,
Karýncayý bile ezemem.
Merhametim çok…
Hiç kimseye kýzmam,
Çünkü nefretim yok!

Belki inanmayacaksýnýz ama
Ben aðlamak nedir bilmem.
Benim gülüþümün altýnda yatan,
Duyguyu bir bilseniz var ya:
O, duru bir pýnardan akan suyun sessizliðidir.
O, ceviz kabuðunun yeþilidir.
O, yavrusuna kavuþan annenin göz yaþlarýdýr.
Ve o
Öylesine bir sessiz çýðlýktýr ki
Tanrýdan baþka duyaný yok!..
Yusuf Yýlmaz














Sosyal Medyada Paylaşın: