Hiç tanýmadýðýn bir adam Âþýk olsa sana Hiç bilmediðin, Rüzgârýný koklayarak geçse usul usul Sen nerede olduðunu bile görmeden. Gözlerine bakarken ta uzaklardan, boþluða düþermiþ gibi Sen tutsan onu bilmeden Yalnýzca gülüþünle.
Tüm cesareti senken Tek korkusu da sensen bir adamýn Yine de Ufak adýmlarla yaklaþýrken elleri terli O ilk merhabadan önceki son nefeste Ölmek var bir de þimdi…
Kavuþmalarýn hiç yaþanmadýðý yerlerden birinde bu adam Kuþlarýn birlikte hiç uçmadýðý Çiçekleri bile yan yana büyümezken bahçesinde Nasýl getirebilir ki yanýna seni Hangi topraðý sevdiðini bile bilmeden.
Üþüdüðü zaman bazen Sarýlacak kimsesi olmadýðýnda gecenin Güneþi sevmiþliði vardýr sabahlarý Ve o güneþi izleyen bir adam Güneþin bile göremediði bir yerden. Titreyerek uyandýðýn en soðuk sabahlardan önce Belki sen de gitsen bulacaksýn Bulduðunda kalacaksýn bilmeden Adý olmayan o yerde.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Erdal Demirbel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.