Sürgün Sayılırdı Sensizlik

Gönlümün diliydin, seni benden aldýlar, diriydin...
Sen tavafýma þaft, üstadýma piriydin,
Yâr kim idin sen, yokluðun çýð gibiydi,
Varlýðýn serindi, þimdi hükmen gidiyorsun...

Sana kýzmýyorum, ama anla sýzlýyorum...
Kimileri aþka bir baþka bakar,
Yaþ deðerleri, uðraþ deðerleri, ulaþmak falan,
Ha! bir de taþ deðerleri var o genelde bana deðerdi...

Sen fikrime ince gül, hasretimle yanan gönül,
Þarkýlarda kalmýþ yaramýz bir de, unutma.
Umutlar, yolcu için araçtýr sonuç deðil...

Ne gerek vardý ki söz kalemi çekmene,
Kiraz dudaklarý ruj pisletirmiþ aslýnda,
Hani diyorum ki el âleme maskara etmeseydin...

Seni býrakmam, çünkü hiç kazanamadým,
Ama kaybetmedim de, ne seni ne de evinin yolunu,
Ýsterdim birisi tutsa kolumu, dese ki;
"Pardon, siz miydiniz o þiirleri kan kýrmýzý olan?"
Kalbime batýrýyordum, mürekkep yalan dolan...

Aþýk der ki; "Beyhude gezdim..."
Cemal için sürgün sayýlýrdý sensizlik,
Yahu bir de Süreya açýk çay içiyordu.
Ben diyorum ki, aþk kimsesiz güzel,
"Ne kalp kýrabilir, ne dil üzer..."

Temeli saðlam seversen gel, yoksa bertaraf,
Modern çaðdayýz, aþk sanýlýyor her taraf...

Âhar
Sosyal Medyada Paylaşın: