ÇOCUKLUK YILLARIM

Çocukluk yýllarým.
Çelik çomaklý anlarým.
Özgür günlerim.
Yüreðimin gitti anlar.

Uzun uzun düþünüyorum.
Geçmiþe yelken açmak istiyorum.
Anýlarým beni sarmalasýn.
Mutluluk rüzgarlarý uçurduðum anlarý yakalasýn parmaklarým.
Þimdinin keþkelerini deðil;
Anýn mutluluklarýný yakaladýðým günler,
Saklambaçta yakaladýðým mutluluklar,
Deðiþimi arzulamadýðým zamanlar,
Bir nehir kenarýnda tuttuðum balýklar.
Babamýn büyüttüðü fidanlara bakmak en güzeliydi

Annem kýþý hiç sevmezdi.
En sevdiði mevsim ilkbahardý.
Kocaman kocaman sarardý bizi annem.
Çocukluk yýllarým ve annem;
Çocukluk masumiyetimizde annem vardý.
Yaðan yaðmurlar ,
Toprak kokusu ,
Evlat kokusu
Bir birine karýþan mutluluklarýmýz
Çocukluk günlerimizdi.

En sevdiðim mevsimmiþ ilk bahar.
Doðanýn dirilmesi gibi diriliyormuþuz her baharda.
Çiçekler gibi her bahar açýyorduk.
Kuþlarýn cývýltýsýna karýþýyordu ses renklerimiz
Yaþasýnlar yaþasýnlar hayatýmýzdý.
Yaþatýyorduk inadýna hayatý.
Birikim peþinde deðildik hiç birimiz
Ýnadýna uçurtma resimleri yapýyor,
Gökkuþaðýnýn altýndan geçmeye çalýþýyorduk kilometrelerce.
En iyi ben koþardým akranlarým içinde.
Aþklarýmýz bile mahçuptu.
Masumiyeti kim resmetmek istiyorsa çocukluðunu görsün.
Hiç bir çocuk kirlenmemiþtir.
Kirlenen eller deðmesin çocuklarýn çelik çomaklarýna.
Hatýralarým benim için yazýlan þarkýyý dinliyor.
Eskiden kalma alýþkanlýklara sarýlýyorum.
Çocukluðumu özlüyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın: