Ölüm -Senfonisi

gözlerine ayaz hüzün düþüyordu
soluk yüzüne ay ýþýðý yansýyordu
mor dudaklarýnýn soðukluðunda
utangaç bir tebessüm gülüyordu

tarifsiz bir acý ile dolu bakýþlarým
suskun sarhoþluðumun nedeniydi
deniz renginde olmalýydý gözleri
palazlanan karanlýðýn gizeminde

anlamsýzlýk içinde ýssýz bir mezar
gecenin kuytu gizlisine saklanmýþ
bir kaç nefes içinde sönen yýldýz ve
ölümsüzler arasýnda yaþayan ölümlü…




suskun//

Sosyal Medyada Paylaşın: