UZAK ZAMANLAR YANGINI

suyun azýndan
ateþin külünden
durmadan uyanan bir mezarlýðý
yaþayýp geçtim
içi dýþý karanlýk bir dünyaya
kývýlcýmlar saçan bir aþký bulmak için

ölü aðaçlarýn
korkuluk nöbetine durduðu
rahmi çürümüþ topraklarda
nasýr tuttu adýmlarým
payandasý kýrýlmýþ
bir gök dururken omzumda
yollara demirbaþ yazdýrdý beni
gümüþ bir hançerin aðzýnda oynayan zaman

yýlký sular anaç bir yalnýzlýða gömdü
bulandýrýlmýþ gövdesini
saçlarýmda kayboldu
sýrtý yosun tutmuþ bir rüzgâr
geride kaldý
tek nefeste geçtiðim çocukluk
ürkekliðimle oynaþýyordu kuþlar
boþ bulunmuþluðumun dallarýnda

neresi kalmýþsa
göz deðmemiþ bir düþün
orasýnda aradým aþký
pul pul derisi dökülmüþ bir günün
yorgunluðu yapýþýrken ayaklarýma
gamzesi ay ýþýðýnda belli olan
doruklarý kar kaplý daðlar
göz kýrpýyordu þaþkýnlýðýma
kollarýmdan tutuyordu
menziline vardýkça uçurum tüküren yollar

sen sevgilim
kaçýncý ölmüþlüðüme aðladýn
ve sevindin kaçýncý dirilmiþliðime
ben aþkýn ateþini kaptým
arzýn cehenneminde tepinerek
medeniyet sustalýsý ruhuma dayandýðýnda
kanýmda koptu bir kýyamet

sevgilim
çalýntý bir ateþi gömdüðüm yüreðimi
nar kabuðunun altýna sakladý zebaniler
bin parça ederek
gözleri deniz kokan
kentlerde çiçeklenirim artýk
suyu geçip
susuzluða þarkýlar söyleyerek
sana yamaç düþlerde
beklerim ayak seslerini
kendi gölgemde gezinerek

7 eylül 18
ali rýfat arku
istanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: