zaman kabukları

naif
ve
kýrýlgan
bir söz de kýrabilir
içimizdeki camdan kuleyi...


ah
dehlizlerinde
kayýpken bakýþlarýn
karanlýklarýnda açan
çiçekler düþlerdin
sahipsiz...


bir kendinden
çýkamamýþtýn oysa
bin yýllýk bir yolculuðun
zannýndayken
aklýn...


her uçarý
her açarý
her geçeri
kendinden uçmaz
kendinden açmaz
kendinden
geçmez belleyip.


ne silueti kalýyor
sýrrý dökülmüþ
aynalarda
ne parmak izi
acýlarda.


zaman da kabuk baðlýyor
zaman da
aðlýyor
bu ki
ýþýðýn hýzýna
söz hýzýdýr
yanýlma.



bir yarasý say
ya da
iki nefes arasý
aklýndakini...



sen
hiç kendinden çýkmadýn ki
bir çiçeðe
deðe
ellerin
sen hiç
kendinden çýkmadýn ki
bir taþa deðe
gözlerin..

sen
kendinin körüydün
aynalarda.


gün olur
ölü kuþlar birikir
yüreðinde.

gün olur...

söz uçar...


naif
ve
kýrýlgan
bir söz de kýrabilir
içimizdeki camdan kuleyi...



tmolos
2018
Sosyal Medyada Paylaşın: