Sanki yüce dað vardý, ikimiz arasýnda
Ne sen sevmeyi bildin, ne ben vazgeçtim senden
Son nefese ne kaldý, yâr þunun þurasýnda
Ne sen sevmeyi bildin, ne ben vazgeçtim senden.
Dar eyledik sevgiye, koskoca bir dünyayý
Dudak bükerdin hergün, eline versem ay’ý
Mahþere erteledim, boynu bükük sevdayý
Ne sen sevmeyi bildin, ne ben vazgeçtim senden.
Sýrdaþým oluyordu, sabaha varan gece
Okusan yüreðimi, destan olur her hece
Gönlünde ki susmalar, çözülmez bir bilmece
Ne sen sevmeyi bildin, ne ben vazgeçtim senden.
Gönle deðip yakardý, dilinden düþen sözler
Kederleri saðardý, bulutlanan o gözler
Hüzünler bastýrýnca, gülümsemezdi yüzler
Ne sen sevmeyi bildin, ne ben vazgeçtim senden.
Sinemde ki taþlarý, sabýr ile elemem
Sevgi denen deryadan, zerre kadar dilemem
Gider isem dünyandan, ne yaparsýn bilemem
Ne sen sevmeyi bildin, ne ben vazgeçtim senden.
Çok þey anlattý bana, göz diktiðim uzaklar
Ah! bir konuþabilse saçýma düþen aklar
Anladým ki sonunda, ruhumu toprak paklar
Ne sen sevmeyi bildin, ne ben vazgeçtim senden.
Ahmet MORAN
(27 Aðustos 2018
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.