Eski yaralarýn kan izlerinde
Firdevs’ten bir demet gülle gidiyor.
Daldýðý karanlýk dehlizlerinde,
Ýnsanlýk sevgiye hasret gidiyor...
Sarmýþ düþmanlýðýn; sisi, dumaný,
Çiðlerden çýð düþer hazan zamaný,
Þeytanýn dünyada bahtiyar aný,
Ýnsanlýk sevgiye hasret gidiyor...
His heyacan sönmüþ akýllar durgun,
Uhrevîlik yapar her yerde vurgun,
Gökler ötesine yönelmiþ yorgun,
Ýnsanlýk sevgiye hasret gidiyor...
Hep özlem solgunu, hüzün gülüyle,
Tonlarca gam yüklü suskun diliyle,
Susuz çeþmelerde mahzun haliyle,
Ýnsanlýk sevgiye hasret gidiyor...
Nizamla kargaþa, kavgaya çýkan,
Yakýna uzaða þüpheyle bakan,
Özgürlük esaret, demokrasi kan,
Ýnsanlýk sevgiye hasret gidiyor...
Nesf; aklý, vicdaný yenmiþ o biçim,
Gecenin baðrýnda cevapsýz niçin,
Çok büyük bahtsýzlýk hepimiz için,
Ýnsanlýk sevgiye hasret gidiyor...
Bahar gözlerinde sonbahar yaþý,
Herkes, birbirinin kurdu en baþý,
Kol kola girmiþler bakýþlar þaþý,
Ýnsanlýk sevgiye hasret gidiyor...
Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.