Ey Diyarbekir Diyarbekir 7

Ey Diyarbekir, Diyarbekir!
Seninle, yorgun ve bitkin gönüller olurdu mamur.
Bereket abidesidiydi üzerine yaðan her yaðmur.
Kim, iþin kolayýna kaçmadan, kadir kýymetin bilseydi,
Dümdüz olurdu hayat yollarý, olmazdý asla ve asla çamur.

Ey Diyarbekir, Diyarbekir!
Seninle, en mutlu, en neþeli, en sürurlu günler yaþanýrdý.
Sana sevdalý olanlar, aþýný ekmeðini, komþularýyla paylaþýrdý.
Senden uzakta, gurbet ellerinde yaþandýðýnda da,
Fellik fellik, buram buram, sen kokan, bir Diyarbekir’li aranýrdý.

Ey Diyarbekir, Diyarbekir!
Seninle, en meþakkatli yollar bile, daha bir güzel ve manidar olurdu.
Sana sevdalýlarýn gönül vazosuna, Muhammedi güller konulurdu.
Kokusuna doyulmayan reyhanlar, pencere kenarýna konulduðunda,
Sende doðmuþ, sende yaþamýþ, sende ölmüþlere, Fatihalar Yasinler okunurdu.

Ey Diyarbekir, Diyarbekir!
Seninle, Kýrklar daðýnýn düzünde, on gözlü köprünün gölgesinde, haspihal edilirdi.
Sende ayrý yaþamak zorunda kalanlar, hayýrlý ve güzel cümlelerle yâd edilirdi.
Senin þivenle, fýkralar, tekerlemeler,türküler, öyküler söylenirken,
Çalý çýrpý ateþiyle, tavþan kaný çaylar demlenip, büyük bir iþtahla içilirdi.

Ey Diyarbekir, Diyarbekir!
Seninle, peygamberlerinle, sahabelerinle, nebilerinle övünülürdü.
Ýnce uzun sokaklarýnda, namus ve þeref abidesi kýzlar, çok alýmlý görünürdü.
En haylaz, en cahil, en zübbe gençler bile,
Kendi sokaklarýnda yürürken, sanki parmakla görünen bir beyefendiliðe bürünürdü.

Ey Diyarbekir, Diyarbekir!
Seninle, uzaklar yakýn, yakýnlar uzaklaþýrdý, çirkinlikler de güzelleþirdi.
Gerçek Diyarbekir’li, zaman bulduðunda, hemen sohbet eder, dertleþirdi.
Bir Diyarbekir’li baþka bir Diyarbekir’liyle kucaklaþtýðýnda ise,
Bedeninde kalmazdý yorgunluk, vurduðunu deviren delikanlýlar gibi, gençleþirdi.

Ey Diyarbekir, Diyarbekir!
Seninle, yemyeþil hevsel bahçelerinde, geleceðimizin umutlarý, konuþulurdu.
Boz bulanýk, coþkun akan sular, aþk ve sevdanla durulurdu.
Sadece ve sadece, sen kokan çiçeklerin, destle deste toplandýðýnda,
Sana sevdalýlarýn gönül vazolarýna, özene bezene konulurdu.

Ey Diyarbekir, Diyarbekir!
Seninle, asýrlýk çýnar aðaçlarýnýn altýnda, beþtaþ oynamak, ne kadar güzeldi.
Kavurucu sýcaklarda, paslý tellerden araba yapmak, büyük bir maharetti.
Bereket si mgesi baðlarýn, patika yollarýnda, telden yapýlan arabalarý sürmek ise,
Eþi benzeri bulunmayan en güzel mutluluk ve neþeydi.

Ey Diyarbekir, Diyarbekir!
Seninle, toprak damlarda, yýldýzlarý sayarak uyumak, apayrý bir mutluluktu.
Sana yakýlan þarký ve türküleri, meclislerde söylemek, sanki en manidar nutuktu.
Kurumuþ ekmeklerimizi, tokmakla dövüp, çorbaya doðrayýp, karnýmýzý doyurmak,
Tadý lezzeti anlatýlmakla bitmeyen en helal katýktý.

Ey Diyarbekir Diyarbekir
Seninle, kesik uçlu kalemlerle yazdýðým, onlarca, yüzlerce anýlarým var.
Eski günler, þimdi yaþanmadýðý için, sana sevdalý gönlüm, doluyor ahý zar.
Fakirlik, yoksulluk, yokluklar vardý ama,
Herkeste vardý, vicdan ile merhamet, þeref ile namus haya ve ar.
29Temmuz/ 06/Aðustos 2018
Sosyal Medyada Paylaşın: