Sevgili

Vedayý ben istemedim elbet.
Ýstanbul þahidim,
Gönlümü açtýðým meydanlar þahidim.
Ýstanbul biliyor sen de bil ey sevgili.
Vedayý ben istemedim elbet,
Þahittir Ýstanbul aþkýma.

Þaþkýn þaþkýn bakardýk bazen hayata,
Hayat anlatýrdý bizi karanlýk sokaklarda.
Güneþ doðmazdý bazen labirent sokaklara,
Bazen de güneþi hiç göremezdik karanlýk odalarda.

Ýstanbul biliyor aþkýmý,
Sokaklarý aþk doluydu.
Yükseliyordum yukarýlara en yukarýlara,
Sonsuz bir boþluktan bakýyordum Ýstanbul’a,
Ýstanbul da sana.

Vedayý ben istemedim ey sevgili.
Ýstanbul þahidim.
Ýnsan yýðýnlarý biliyor aþkýmý.
Gönül verdiðim yarýnlar hissediyor bunu,
Sevgili Ýstanbul biliyor,
Sende bil sevgili beni.

Renklerin cümbüþü her yanýmý sardý,
Sen en güzel renksin.
Ve ben sevgili!
Senin renginle yoðruluyorum.
Güneþi, ay’ý ve yýldýzlarý sende görüyorum.
Evet ey sevgili!
Ben renklerin cümbüþünü yakaladým,
Güneþi gördüm
Seni gördüm sevgili

2009 Kayseri
Sosyal Medyada Paylaşın: