Ayrılık Melankolisi

Yorgundun, ama dimdik durmaya çalýþtýn,
Ayrýlýk vakti geliyordu yavaþtan. Hey haaat!
Yaklaþtýkça yaklaþtý vuslat, kaçýnýlmaz bir hakikat
Hüzünleri ,sevinçleri bir arada yaþarken
Aðýr basmaya baþladý ayrýlýk, buruk bir þekilde
Hayat devam ediyordu, hazandý o an,ayrýlýk vaktiydi
Ama bu ne son olacaktý, ne de ilk; o mâlumdu,belliydi.

Derken,çantalar konuldu bagaja yavaþça
Hasýl oldu gerginlik ;yüzlerde, morallerde.
Gelmelerle ve ilk karþýlaþmalarla yaþanan mutluluktan,
Hasreti sona erdiren o ilk gülüþlerden, neþeden
Uzaklaþtý her biri, aheste ve nazlýca.

“Oðlum” dedi baba, buruk ve içten bir sesle.
Yine geleceðiz, belki sen daha önce gelirsin he,…
Bunlarý söylerken de bakýþlarý bende,düþünceleri derinlereydi.
Ýçinden aktý o an ýlýkça bir aðýt, ama bozuntuya da vermemiþti.
Hazýrdý aðlamaya herkes, bir dokunmak kalmýþtý.

Vedalaþtý , sarýldý; o an kýrgýn,üzgündü.
Kalakaldý geride, koca evde o yine
Gidenlerse mahsundu, moraller bozulmuþtu.
Duramadý baba, indi arabadan yeniden;
Sarýldý, bir daha, bir daha, sanki durmuþtu zaman.

Kafile hareket etti,, yavaþ ve gönülsüzce,
Yön verildi araca, gidiþ istikâmetine
Bitmedi, bitemedi veda, bakýþmalar sürmüþtü, köþeyi dönene dek
Bir adým bile atamadý evlat; geride ve öylece.
Donakaldý duygular;diller lâl,tenler hissiz,gözler nemli,…
Akarken yaþlar yanaklardan, manzara kasavetli.

Terk edilen ufak bir çocuðun edasýyla,
Açýldý ayaklarý oðlun ve biraz da gergince,
Kenetlenmiþti kollarý,…üzgün ve de sessizce.
N e acý bir andý o, kazýndý zihinlere,
Kor düþtü talihsizce, babanýn yüreðine.
Dönemediler, durmadýlar, hayat bent oldu önde,
O kara sýfatýyla ezmiþti onlarý yine,
Hoyratça koparmýþtý, sevenleri bir kere…

Bomboþ kalmýþtý birden, hayat akýyor derinden
Cývýltý, gürültü, o hengamelerin ardýndan
Enkaz gibi, savrulmuþtu ve yine çaresiz,
Henüz on dokuzundaydý o, tecrübesiz ve yalnýz…

Ama benim oðlumdu, tebessümlü,nazik ve güleryüzlü.
Bilirdi hayatýn elbet, þu hoyratça yüzünü,
Umutluydu, kararlýydý, emindi, bu öykünün sonundan,
Tatmalýydý bir kere yalnýzlýðý her insan,

Açýldý mesafeler, kalanlarýn ardýndan,
Döküldü türküler dilden, iç yakarak usuldan,
Daðlar eridi bir bir, dolambaçlý bu yolda
Anlýyor sevmeyi de yitirmeyi de insan.
Mesafelere raðmen, umut etmeli özden
Sevgilerse depreþsin ,coþkulu ve yürekten.

Oðuzhan KÜLTE

Sosyal Medyada Paylaşın: