Biz ne zaman yitirdik insanlýðýmýzý
seneler önce
o petrole bulanmýþ karabatak
sýzlatmadý mý
göðüs kafesinizde ki o et parçasýný...
Biz ne zaman köreltmiþtik vicdanlarýmýzý
televizyonlardan
naklen savaþlarý seyredip de
kýlýmýz kýpýrdamazken...
Biz ne zaman
haram paralarla doldurduk cüzdanlarýmýzý...
iþte o zaman rafa kalktý vicdanda
þimdi kontrol cüzdanda...
Biz aðlardýk eskiden
boktan püsükten Türk Filmlerine bile
þimdilerde bastýlar zile
denizlerde yitip giden
bebelere bile gözlerimiz nemlenmiyor artýk...
Biz insanlýðýmýzý, vicdanýmýzý, ruhumuzu
izine çýkardýk
ne insanlýðýmýzý hatýrlýyoruz
ne vicdanýmýz harekete geçiyor
ne de ruhumuz titriyor yaþananlara
hayatsa kum saatinde ki gibi
elimizden akýp gidiyor...
AHMET ZEYTÝNCÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.