Desturuna hacet gerektirmez, ne aşkın ne de adın Efşan
Desturuna hacet gerektirmez, ne aşkın ne de adın
Sen yokken kendi mihnetinde aðýr aksak dönen dünya, varlýðýnda kainatý güldüren güneþe döndü Su taþ’a, taþ topraða, toprak filize, filiz aþka döndü Döndü pervaneler aþkýn ateþinde, semazenler döndü yerde, melekler döndü gökte, burçlar döndü, felek döndü, ay döndü..
Yüzün gelince hülyama, ismin deveran eyledi damarlarýmda ve cismin görünür oldu göz kapaklarýmda Saçýna aþýk yýldýzlar doðarken semada, baþýboþ gezinen bulutlar toplandý baþucunda Zamaný az kalmýþ ay z/aman diledi Rabbinden, þavký ile aþký yeniden vurdu kalbinden Zannetme sana aþýk bu adam tek beden, tek bedende yedi can, yedi yürek, yedi aþk sen atmakta hep birden