SİNAMEKİ

Kendimden kaçarken kendime tutuluyorum
Sabah çökünce evden çýkýp metrobüse biniyorum
Kapkaranlýk yüzler, sinameki adamlar
Sanki saðýmda solumda yüzlerce ayna var

Nefretim kendime, çaresizliðime kýzýyorum
Hayatýn tokadýný yiyorum her gün, her saat
Bazý acýlar sebepsiz, bilinmezlere gidiyorum
Yeterince vurdun hayat, öleyim artýk rahat rahat

Yüzümde kaç çizgi var, say, ben sayamýyorum
Hayata küfretmekten düzen kuramýyorum
Sokaklarda çalgýcýlarýn sesi yankýlanýyor
Geçmiþimde geçmiþimi çalanlarýn nefesi

Demeyin sakýn bu kimin sesidir diye
Ýsyan etmeden günüm geçmiyor, döndüm deliye
Kalmýyor aklýmda hiçbir güzel söz
Zaman makinesi icat olsa, dönebilsem geriye
Sosyal Medyada Paylaşın: