sonra dedim ki
fena !
gölgesi sahipsiz aðaçlar gibiyidik biz
kalabalýklarýn orta yerinde
gecenin ayazýnda
gündüzün dergahýnda
dönüp durduðumuz hayat bilmecesinde
ayak uçlarýmýzda
birikmiþ çakýl taþlarýmýz
fena
iç geçirmelerinin yoksul sessizliðinde o derin
o kýyamet yortusu
korkulara raðmen
sevmelerimiz ateþ böceklerinin uçmalarýný
ve yýkýlmasý muhtemel
hayal kalelerinin üzerinde bekleyen ay
fena
kendi soluðunu baðýþlama arzusu alemin en ucuna dek
ellerimiz kalem yorgunu
düþlerimiz kýrýk hava þarkýlarýndan muzdarip
bir taze rüzgar üflese daðýlacaðýz da bile bile...
sevmelerden öte gidilmeyen
hiç bir yerdeyiz
yine...
YILDIZ