ATEŞTEN GEÇEN ŞİİR

ellerini ýsýrgan dalamýþ
bir kelimedir aþk
mermerin soðuðunda çatlamýþ
düþüncelerime sýðýnýr
ayýþýðýnýn taze ayrýlýklar ektiði bir gecede
suya emanet edilen bir doðurganlýðý
kýyýda topraða iterken
kendi kalmaktan korkan kýsýrlýk
hangi yüzündeki gülümseme bana yakýndýr
hayatýn
demire verilmiþ ölüm emrini
gövdesinde insanlara ileten kaðýt parçasý
öksüz bir ormanýn sessiz çýðlýðýdýr
varlýðý notalara teslim olmamýþ bir þarkýda uyanýr
o rüzgar ayný yerde midir
berdeli yalnýzlýk olan
bir yokluðun koynuna girer
küçük bir kýz
aðrý daðýndan kopan bir aðýdý soyunarak
sonra yýrtýlýr kutsal metinler
zamanýn zýrhý delinir
çaresizliði ipe çekmek ister
sýradan bir gülüþ
hiçbir þey olmamýþcasýna seviþir
ateþle karanlýk
gökyüzü yýldýz doðursun diye
oturup kahrýný saksýlara diker umut
yaðmur ormanlarýna aldýrmadan
her gece gelip sol yanýna yatar aþkýn
sancýlý bir yalnýzlýk
kýzýn ninnisiyle hep küçük kalan

15/07/2018
ali rýfat arku
antakya




Sosyal Medyada Paylaşın: